Alkohol: 10,4%
Ekstrakt: 23%
Kraj pochodzenia: Holandia
Kolor: [9/10]
Piana: [3/10]
Zapach: [6/10]
Smak: [6/10]
Nasycenie: [2/10]
Opakowanie: [2/10]
Cena: 23 zł / 0,33 l [Festiwal Piw Rzemieślniczych - Annopole]
Uwagi: Russian Imperial Stout z holenderskiego browaru De Molen. Po przelaniu do pokala otrzymujemy ciemnobrunatny trunek. Piana koloru jasnobrązowego jest mizerna, na dodatek szybko opada i po chwili pozostają po niej wyłącznie niewielkie wysepki pływające po powierzchni. Wysycenie dwutlenkiem węgla niemalże zerowe, tutaj jakoś to mocno nie przeszkadza, aczkolwiek piłem już tak samo mocne RIS z wyższym wysyceniem i pasowało mi to bardziej.
W zapachu czuć zdecydowanie utlenienie, te pozytywne w postaci porto, rodzynek i suszonych śliwek, ale też te mniej przyjemne w postaci mokrego kartonu. Do tego dochodzą nuty karmelowe i wyczuwalna lekka kwaśność (jeśli wyłącznie od ciemnych słodów to jednak z intensywnością powyżej średniej). Alkohol jest dosyć ostry i nieprzyjemnie uderzający z nozdrza. Zdecydowanie brakuje mi tutaj również aromatów czekoladowych i kawowych. Całość jest co najwyżej przeciętna, po RIS wymagam zdecydowanie więcej.
W smaku pierwsze co uderza to spora pełnia, gęstość, niemalże oleistość. Powoduje to, że piwo jest dosyć słodkie, aczkolwiek na plus, że kontruje je goryczka (średniej wielkości, lekko ściągająca). W piwie dominują paloność i nuty utlenienia - suszone śliwki i rodzynki. Po raz kolejny brakuje mi większej ilości nut czekoladowych i kawowych. Jeśli chodzi o alkohol to w smaku jest on zdecydowanie lepiej ułożony i nie przeszkadza tak jak przy wąchaniu. Kręci się tutaj również jakiś dziwny i niezbyt przyjemny aromat, który ciężko mi opisać (trochę jakby pleśniowy), przez co całość nie jest tak dobrze odbierana jakby mogła być.
Podsumowując, jest to bardzo przeciętny przedstawiciel tego chyba najbardziej wdzięcznego stylu. Trochę szkoda, bo ewidentnie widać, że De Molen ma potencjał, którego nie potrafi często wykorzystać (są chyba najbardziej nierównym browarem z jakiego było mi dane pić piwa).
W zapachu czuć zdecydowanie utlenienie, te pozytywne w postaci porto, rodzynek i suszonych śliwek, ale też te mniej przyjemne w postaci mokrego kartonu. Do tego dochodzą nuty karmelowe i wyczuwalna lekka kwaśność (jeśli wyłącznie od ciemnych słodów to jednak z intensywnością powyżej średniej). Alkohol jest dosyć ostry i nieprzyjemnie uderzający z nozdrza. Zdecydowanie brakuje mi tutaj również aromatów czekoladowych i kawowych. Całość jest co najwyżej przeciętna, po RIS wymagam zdecydowanie więcej.
W smaku pierwsze co uderza to spora pełnia, gęstość, niemalże oleistość. Powoduje to, że piwo jest dosyć słodkie, aczkolwiek na plus, że kontruje je goryczka (średniej wielkości, lekko ściągająca). W piwie dominują paloność i nuty utlenienia - suszone śliwki i rodzynki. Po raz kolejny brakuje mi większej ilości nut czekoladowych i kawowych. Jeśli chodzi o alkohol to w smaku jest on zdecydowanie lepiej ułożony i nie przeszkadza tak jak przy wąchaniu. Kręci się tutaj również jakiś dziwny i niezbyt przyjemny aromat, który ciężko mi opisać (trochę jakby pleśniowy), przez co całość nie jest tak dobrze odbierana jakby mogła być.
Podsumowując, jest to bardzo przeciętny przedstawiciel tego chyba najbardziej wdzięcznego stylu. Trochę szkoda, bo ewidentnie widać, że De Molen ma potencjał, którego nie potrafi często wykorzystać (są chyba najbardziej nierównym browarem z jakiego było mi dane pić piwa).
Ocena końcowa: 6/10
0 komentarze:
Prześlij komentarz