Alkohol: 5%
Ekstrakt: 12,5%
Kraj pochodzenia: Polska
Kolor: [8/10]
Piana: [10/10]
Zapach: [7/10]
Smak: [7/10]
Nasycenie: [2/10]
Opakowanie: brak
Cena: 10 zł / 0,5 l [Kufle i Kapsle]
Uwagi: Klasyczny Brown Ale nie jest może zbyt okazałym stylem, ale nalewany z pompy zawsze zyskuje i jawi się jako dobra alternatywa dla sesyjnych Dry Stoutów czy Pale Ale. Otrzymany trunek jest koloru brązowo-miedzianego, z ładnym efektem kaskadowym (typowym dla piw serwowanych z pompy). Piana jak przystało na ten sposób nalewania jest genialna, kremowa, gęsta, utrzymuje się do samego końca i mocno oblepia ścianki (można odczytać każdy łyk piwa, który został skonsumowany). Również wysycenie jest bardzo typowe dla tego typu nalewania i jest niemalże zerowe, nie każdy za tym przepada, ale dla mnie z pianą współgra to całkiem nieźle.
W zapachu dominują nuty orzechowe (w końcu nazwa piwa zobowiązuje, po przetłumaczeniu na polski oznacza dziadka do orzechów), melanoidynowe (przypieczona skórka od chleba). Pojawia się również niewielka paloność i nie do końca pasujący mi aromat kawy zbożowej. Gdzieś w oddali czai się również delikatny diacetyl (aczkolwiek akurat na tą wadę nie mam zbytniej czułości i nie przeszkadza mi ona prawie nigdy). Największym jednak minusem jest bardzo niska intensywność tych wszystkich zapachów, oczywiście nie oczekuję tutaj AIPA, ale mogłoby być trochę intensywniej i mniej nudnie.
Smakowo mamy trochę nut orzechowych, melanoidyny, trochę wanilii i aromatów kawy zbożowej. Pojawia się również po raz kolejny diacetyl. Największym problemem jest jednak niska goryczka, spora wodnistość piwa przez co ciężko cieszyć się kolejnymi łykami (piwo jest po prostu za grzeczne i za nudne).
Podsumowując, nie jest to zły trunek i poza lekkim diacetylem ciężko również dopatrzyć się tutaj jakich rażących wad. Problemem tego piwa jest jednak fakt, że po 15 minutach od wypicia nie pamięta się już jak ono smakowało (dobrze, że notatki robię na bieżąco ;)).
W zapachu dominują nuty orzechowe (w końcu nazwa piwa zobowiązuje, po przetłumaczeniu na polski oznacza dziadka do orzechów), melanoidynowe (przypieczona skórka od chleba). Pojawia się również niewielka paloność i nie do końca pasujący mi aromat kawy zbożowej. Gdzieś w oddali czai się również delikatny diacetyl (aczkolwiek akurat na tą wadę nie mam zbytniej czułości i nie przeszkadza mi ona prawie nigdy). Największym jednak minusem jest bardzo niska intensywność tych wszystkich zapachów, oczywiście nie oczekuję tutaj AIPA, ale mogłoby być trochę intensywniej i mniej nudnie.
Smakowo mamy trochę nut orzechowych, melanoidyny, trochę wanilii i aromatów kawy zbożowej. Pojawia się również po raz kolejny diacetyl. Największym problemem jest jednak niska goryczka, spora wodnistość piwa przez co ciężko cieszyć się kolejnymi łykami (piwo jest po prostu za grzeczne i za nudne).
Podsumowując, nie jest to zły trunek i poza lekkim diacetylem ciężko również dopatrzyć się tutaj jakich rażących wad. Problemem tego piwa jest jednak fakt, że po 15 minutach od wypicia nie pamięta się już jak ono smakowało (dobrze, że notatki robię na bieżąco ;)).
Ocena końcowa: 7-/10
0 komentarze:
Prześlij komentarz